Dag: 31 juli 2008. Door technische moeilijkheden is dit bericht later doorgezonden
Locatie: Kvitoya Eiland
WGS84: 80°03'NB-31°12'OL
Het weer: Bewolkt, maar goede zichtbaarheid
Temp: 0°C, 1017,5Hp
Kvitoya is het meest oostelijk gelegen eiland dat nog net bij Svalbard gerekend wordt. Het eiland is ongeveer 700 vierkante kilometer groot en is voor 99% bedekt met ijs. Aan land gaan zou hier heel gevaarlijk zijn, niet alleen omwege van het ijs zelf, maar ook omdat de ijsberen hier letterlijk uit het ijs kruipen. Het is zeer uitzonderlijk dat een expeditie zo ver naar het oosten gaat, maar in het kader van de eclips is dit natuurlijk een uitzondering. Meestal wordt de zee tussen Kvitoya en de rest van Svalbard geblokkeerd door zeeijs. Er was gedurende de dag dan ook een lezing door onze expeditie geoloog over zeeijs.
Vroeg in de morgen waren er walrussen te zien in het water en een paar zeehonden op het ijs. Een extra mooi beeld was een zwemmende walrus moeder die haar jong op haar rug droeg.
Kvitoya was voor de eclips ook het "point of no return". Nu moest er een beslissing gemaakt worden of we de extra 500 zeemijl zouden afleggen om de eclips te zien. Er werd druk overlegd op de brug met de laatste weerkaarten en satellietbeelden bij de hand. Het weer voorspellen in het noordpoolgebied (in het zuidpoolgebied trouwens ook) is geen lachertje. De beslissing viel om 12.52. Er was besloten om geen omweg te maken voor de eclips, omdat de weesomstandigheden op de plaats waar de eclips het best te zien is, zo slecht was dat er toch niets te zien zou zijn. Voor mij persoonlijk is de eclips zeker geen prioriteit. Het zou mooi meegenomen zijn, maar als de eclips niet te zien zou zijn door het slechte weer, of als we niet in een goede positie zouden raken door het vele en dikke zeeijs, dan was dat voor mij geen enkel probleem. Ik heb al gemerkt dat ik uren naar het pakijs kan staren, speurend naar wildlife...
En maar goed ook. Na de lezing van de expeditie bioloog over zeehonden en ijsberen, werden we op het ijs verwelkomt... 17.45. Als je van de duivel spreekt... Een grote ijsbeer was op het pakijs naar een prooi aan het zoeken. Schijnbaar vond hij ons interessant genoeg om eens dichterbij te komen snuffelen. Hij kwam erg dichtbij en dat leverde prachtig beeldmatriaal op. Het gebeuren was gewoon fenomenaal. Zodra ik weer thuis ben zal ik hier een van de filmpjes en foto's posten. Sommigen hebben zo'n 100 foto's genomen of zelfs meer.
Na het bezoek van de ijsbeer heb ik mij eens geconcentreerd op de drieteenmeeuwen die de Shokalskiy al een hele dag volgen. Hoewel die erg snel alle kanten uitvliegen, heb ik toch een paar goede foto's kunnen maken. Wanneer de Shokalskiy het ijs breekt, komen er nogal wat vissen vanonder het ijs vandaan. Het is alsof de meeuwen dat weten en ze eten er gretig van. De vissen zelf vluchten dan ook alle kanten op.
We zijn langs de noordkant van Kong Karls Land langzaam maar zeker dwars door het pakijs terug naar het westen aan het gaan. Terug naar de grotere eilanden van Svalbard. We moeten wel dwars door vrij dik ijs. En als je vast zit in het pakijs, gebeuren er de meest wonderlijke dingen. Schijnbaar was de Shokalskiy erg interssant voor een jonge ijsbeer die recht op ons toe kwam gelopen. Het was 22.30 (niet vergeten: het is hier 24 uur licht). Deze ijsbeer bleek wel heel nieuwsgierig. Hij begon zowaar te poseren voor ons, snuffelend met zijn neus in de lucht. We konden onze ogen niet geloven. Na een tiental minuten had hij er schijnbaar genoeg van. Hij liep een beetje verder, maakte een kuil in het ijs op zo'n 40 meter van onze positie en ging slapen. Onvoorstelbaar... Hier zijn gewoon geen woorden voor. Het is nu echt wel jammer dat ik nu nog geen foto kan uploaden. Even geduld dus...
Sent to you over a satellite phone using GMN XGate software.
Please be kind and keep your replies short
